Wat een geluk dat de televisie veel winterprogramma’s alsnog op de buis plettert. Want wat je in de winter mist (en wij missen veel) kun je alsnog zien. Zo vielen wij gisteravond in het programma “Niet eten maar daten” ofzoiets. Een vrouw kookt niet zelf voor 5 mannen en steeds moet er eentje naar de snackbar. De vrouw in kwestie zei om de twee woorden “Okéééééé!!” en dat beviel de mannen blijkbaar wel. Aan het einde is er nog eentje over en die mag kiezen tussen een geldbedrag houden of sex tegen betaling van dat geldbedrag. Zo ongeveer ging het.
Een heerlijkheid zo’n programma! Je doet meer mensenkennis op dan tijdens een studie psychologie. Uiteraard koos de Okéééé-vrouw de foutste man. Wij hadden haar indringend gewaarschuwd doch blijkbaar komt dat niet over als je voor de buis zit. Je zou van de techniek van vandaag toch iets anders verwachten. We konden niet eens Neeeeeeeeee Sms-sen naar een duur nummer. Grote fout.
De winter belooft dikke pret te worden want we krijgen ook iets met de titel “Miljonairtje trouwen” of iets dergelijks en in de jury zit de jongste zus van Marco Borsato. Althans, zo ziet ze er uit. In het voorstukje zie je haar snikkend uitroepen: “Ik zeg doooooor!” Die tranen verbazen mij niks want ik denk dat ze net aan haar verborgen delen heeft zitten krabbelen en als ik dat doe met zulke nagels springen ook de tranen in mijn ogen. En niet van plezier.
Kortom, laat het nieuwe televisieseizoen maar beginnen. Straks even 5 kilo borrelnootjes halen (om mee te gooien) en met een gele stift de gids door om alle okéééé-TV programma’s aan te strepen.
Je moet er niet aan denken dat je er eentje mist.

Ja wat denken jullie nou. Dat ik de hele dag uit verveling een vel plastic bubbeltjesfolie kapot zit te knappen op de bank? Neen, driewerf neen. Excuses voor het feit dat ik even niet op bezoek geweest ben. Ik kom snel weer langs. Neen, Cornette en De Man zitten te wachten op een uiterst belangrijk telefoontje of mailtje. Spanning suist als bolbliksem door het huis hier. In de komende week zullen wij horen of we op maandag 17 december aanwezig mogen zijn bij Miljoenenjacht! Vanaf het moment dat de uitnodiging in de bus viel en wij onze persoonlijke code geactiveerd hebben is de spanning te snijden. Onze pas voor de garage was al bijgesloten. Die hebben wij niet nodig maar dat kan Linda niet weten.
Natuurlijk zijn we direct druk aan het oefenen geslagen. Alle koffers staan in de woonkamer. We hadden er maar twee dus voor de andere vierentwintig heb ik lege dozen gehaald bij de supermarkt en stickers gemaakt met “koffer 1, koffer 2, etc.etc.” De woonkamer is nu een beetje vol maar het is voor een goed doel. Aangezien wij dit spel normaal gesproken uitsluitend volgen onder invloed van alcohol en zoveel luiddruchtig advies leveren aan de kandidaten dat we eigenlijk niet weten wie wat wint en waarom, moeten wij dus oefenen.
“Ik ga daar niet staan!” roept De Man “Jij doet die koffertjes. Mij niet gezien!” Dus zodoende verstopt hij nu een aantal keren per dag briefjes met bedragen in de koffers en kofferdozen en ik kies er eentje uit.
Mijn fout is dat ik dan steeds die uitgekozen koffer openmaak en denk dat ik het bedrag gewonnen heb dat daarin zit. Maar zo werkt het blijkbaar niet. “Fout!” roept De Man dan “Wij gaan spelen om die koffer.” Ik zie daar het nut niet van in want ik heb die koffer al. Hij is van mij en ik maak hem open. Maar nee, ik moet de andere koffers gaan openmaken en wat daarin zit win ik NIET. Tot zover snap ik het inmiddels. Alleen als De Man De Bank gaat spelen raak ik weer in de war. Iedere keer als hij zegt dat ik 59.487 euro van hem krijg roep ik blij JAAAA! en denk dan dat het spel afgelopen is en dat wij een drieliterpak huiswijn (hangend aan het kraantje) gaan leegdrinken om mijn winst te vieren. Maar nee, ondanks het prachtige aanbod moet ik toch nog meer koffertjes gaan openmaken. “Dan hadden we in eerste instantie die briefjes er ook niet in hoeven stoppen” probeer ik nog “want we halen ze er nu weer uit.”
“Weet je wat” zegt De Man “Linda mag het je uitleggen. Dat wordt vast een geweldige uitzending waar ze nog lang aan terug zal denken.” Terwijl hij dat zegt zie ik een ondeugende blik in zijn ogen. Hier zit iets achter. Dit is niet goed. We gaan dus gewoon door met oefenen.
We hebben nog bijna twee weken. Dat moet lukken!