Het is weer bijna kerstmis. In ons huis geen boom, geen bal en geen glittertje te vinden. Eventuele kaarsjes zijn namaak. Afgezien van het feit dat de heren T. Uig en D. Ondersteen dergelijke versieringen onmogelijk maken vind ik kerstmis toch maar een rare boel. Veel mensen zien huizenhoog op tegen de feestdagen zonder dat ooit eerlijk tegen elkaar te kunnen zeggen. Daar weten wij alles van.
Voor ons zijn al die verplichtingen voorbij en we genieten daar nog ieder jaar van. Wat ik nog altijd gek vind in deze donkere maand is het feit dat mensen zo raar sentimenteel worden. Ineens komen er weer volop zielige kindjes voorbij, Pandaberen moeten gered, voedselbanken voorzien van speelgoed en nog veel meer snotterigs.
Daar begrijp ik dus geen niksnietnulkommanul van. Want die kindjes sterven iedere dag en die Pandaberen wonen in China waar rare mensen op een veiling 64 miljoen betalen voor een ouwe vaas dus waarom moeten wij dan die beren redden? Laat ze het lekker zelf doen. Mensen die spullen halen bij de voedselbank vinden het ook leuk om in de zomer speelgoed voor de kinderen te krijgen dus waarom maken we daar niet een vaste aktie van?
Bovendien leeft 80 procent van de mensen op de wereld onder de armoedegrens en 20 procent bestaat uit mensen die rijk zijn. We slopen de oerwouden en vervuilen de zee en de lucht. We maken er met z’n allen iedere dag weer een enorme zooi van en peinzen er niet over om onze rijkdom op te geven om die 80 procent een beter leven te gunnen. We doen het echt allemaal zelf dus jank dan niet van die dikke tranen met kerstmis!
Zo simpel is het niet zeggen mensen dan. Zal best wel maar ik stel voor dat we de Pandaberen aan China overlaten en dat we de stervende kindjes voor januari in de agenda zetten.
Vervolgens doen we een normale decembermaand. We geven miljoenen uit aan kado’s en vuurwerk en zetten voor een vermogen eten op tafel en we voelen ons daar niet schuldig om en laten ons ook niks aanpraten door al die rare goeie doelen.
Net zoals altijd.
Tag archieven: Kerstmis
Kerst 2007
Zoals vrijwel iedereen maakten ook wij afspraken voor deze kerst. Wij zouden er weleens even een fijne kerst van gaan maken met Vriend en Vriendin!
Maar ach, wat heeft een mens eigenlijk te vertellen. Als je denkt dat je het leven kunt besturen en alles de baas bent is er altijd nog eentje die de zaak kan komen verpesten.
Terwijl half Nederland zich een weg door supermarktpaden knokte om bij het laatste voorgeprogrammeerde toetje te komen zag de Dood zijn kans schoon.
En zo bracht De Man zijn eerste vrije dag van deze kerstvakantie door met het regelen van een uitvaart die de dag na kerst zal plaatsvinden. De dood kwam niet onverwacht en het leven was lang en goed, maar als je zestig jaar echt gelukkig met elkaar bent geweest kan een afscheid ondanks een fijn leven toch heel zwaar zijn. Bovendien ben je dan zelf ook al heel oud en is het fijn om terug te kunnen vallen op mensen als De Man (en Cornette) die je even een stukje dragen.
Tegelijkertijd haalde de Dood nog een keer uit en probeerde een zeer dierbare van Vriend en Vriendin te treffen. Hij miste op een haar na want ook de Dood zit er weleens naast. Het gevolg is wel dat hun kerst in het teken zal staan van ziekenhuisbezoek en zorg om de toekomst.
Zodoende spraken we af dat we maar niks meer af zouden spreken voor de komende dagen. Bij allebei is de ijskast en vriezer gevuld. Aan eten en drinken geen gebrek. Zien we elkaar dan is het (altijd) goed. Zien we elkaar niet? Ook prima.
Samen hebben we alles in huis om er iets gezelligs van te maken als dat zo uitkomt.
Deze kerst bewijst echter voor ons vieren één ding. Op elkaar terug kunnen vallen, bij elkaar uit kunnen huilen, alles van je af kunnen praten en er gewoon ongedwongen en zonder wensen en eisen altijd voor elkaar zijn.
Dat is misschien wel echt kerstmis.
Fijne dagen.