Het is weer bijna kerstmis. In ons huis geen boom, geen bal en geen glittertje te vinden. Eventuele kaarsjes zijn namaak. Afgezien van het feit dat de heren T. Uig en D. Ondersteen dergelijke versieringen onmogelijk maken vind ik kerstmis toch maar een rare boel. Veel mensen zien huizenhoog op tegen de feestdagen zonder dat ooit eerlijk tegen elkaar te kunnen zeggen. Daar weten wij alles van.
Voor ons zijn al die verplichtingen voorbij en we genieten daar nog ieder jaar van. Wat ik nog altijd gek vind in deze donkere maand is het feit dat mensen zo raar sentimenteel worden. Ineens komen er weer volop zielige kindjes voorbij, Pandaberen moeten gered, voedselbanken voorzien van speelgoed en nog veel meer snotterigs.
Daar begrijp ik dus geen niksnietnulkommanul van. Want die kindjes sterven iedere dag en die Pandaberen wonen in China waar rare mensen op een veiling 64 miljoen betalen voor een ouwe vaas dus waarom moeten wij dan die beren redden? Laat ze het lekker zelf doen. Mensen die spullen halen bij de voedselbank vinden het ook leuk om in de zomer speelgoed voor de kinderen te krijgen dus waarom maken we daar niet een vaste aktie van?
Bovendien leeft 80 procent van de mensen op de wereld onder de armoedegrens en 20 procent bestaat uit mensen die rijk zijn. We slopen de oerwouden en vervuilen de zee en de lucht. We maken er met z’n allen iedere dag weer een enorme zooi van en peinzen er niet over om onze rijkdom op te geven om die 80 procent een beter leven te gunnen. We doen het echt allemaal zelf dus jank dan niet van die dikke tranen met kerstmis!
Zo simpel is het niet zeggen mensen dan. Zal best wel maar ik stel voor dat we de Pandaberen aan China overlaten en dat we de stervende kindjes voor januari in de agenda zetten.
Vervolgens doen we een normale decembermaand. We geven miljoenen uit aan kado’s en vuurwerk en zetten voor een vermogen eten op tafel en we voelen ons daar niet schuldig om en laten ons ook niks aanpraten door al die rare goeie doelen.
Net zoals altijd.