Afijn, we hadden een aantal weken vrij en zouden weleens even een aantal daagjes naar Bergen aan Zee ofzo. Leuk hotelletje gevonden op internet. Straks even boeken! riepen we jolig. Maar eerst even boodschappen doen. Komen we langs het reisburo en voor we het wisten zaten we in het vliegtuig naar Kos. Lollig hotelletje gevonden daar en vanzelfsprekend All Inclusive.
Gegeten, gedronken, gezwommen, gelezen en geslapen. En uiteraard weer eens in zo’n vliegmachine gezeten. Dankzij De Man (daar heb je echt wat aan, aan zo’n man) zaten we op de LBS (Lange Benen Stoelen) en op de terugweg op de eerste rij. Ook lekker veel ruimte. Het blijft een belevenis dat vliegen. Mijn hersens denken iedere keer weer dat het deze keer wel fout zal gaan. Gelukkig zijn er veel hersens in zo’n vliegtuig die dat denken. Dat merk je wel als je goed op mensen let.
De Man heeft er weinig last van en mag dan ook bij het raampje zitten. Want ik blijf fijn voor me uit staren en mediteer dat ik in een bus zit. “Ik zit in een bus, ik zit in een bus, etc.” Gaat zo’n ADHD-piloot omroepen dat we op 12 km hoogte vliegen en dat het buiten 58 graden onder nul is. Vroeg ik om die informatie? Zat ik daarop te wachten? Hou toch je kwek!
Terug van een heerlijke vakantie vlogen wij in het donker en met heel helder weer. Toen had ik zelfs de moed om over De Man heen te gaan hangen en uit het raampje te kijken naar alle prachtige lichtjes beneden.
“Waar zijn we?” vroeg ik zachtjes. “Geen idee” zei De Man “ik kan hiervandaan de borden niet lezen.”
Hij had piloot moeten worden. Dat zijn ook van die grapjurken.