Categoriearchief: Reizen

Alleenreizende vrouwen

Dat heb je weleens. Dat je iets leest en dat dan je nekharen overeind gaan staan. Eerst weet je nog niet helemaal waarom maar bij het overlezen van het stukje gaat het alarmlicht knipperen in je kop.
Had ik bij het doorspitten van een reisgidsje aangaande de vakantie in september. In dat reisgidsje stond een stukje over Alleenreizende vrouwen.
Lees even mee:

Vrouwen die alleen reizen moeten erop voorbereid zijn dat ze voortdurend zullen worden lastiggevallen. Helaas hebben ook op Djerba enkele Europese exemplaren van het vrouwelijk geslacht er door hun aanstootgevende gedrag voor gezorgd dat de mannen intussen het idee hebben dat alle vrouwen die alleen reizen op zoek zijn naar een spannend avontuurtje.

Pardon? Pardon? Krijg snel zweetpukkeltjes. Vrouwen die op zoek zijn naar een avontuurtje vertonen aanstootgevend gedrag? En derhalve is het hun schuld dat niet-avontuurtjes zoekende en alleenreizende vrouwen voortdurend worden lastiggevallen? En die grabbelende en graaiende mannen kunnen er niks aan doen want het is allemaal de schuld van die Europese exemplaren die wel bepoteld wilden worden?
Nu zijn er mannen die regelmatig alleen afreizen naar landen als Thailand of Brazilië enzo, uitsluitend met het doel daar de wereld eens van een andere kant te (ont)dekken. Heeft dit tot gevolg dat niet-alleenreizende mannen in die landen voortdurend lastiggevallen worden door vrouwen die denken dat je dus naar believe vrijuit in alle langslopende zwemshorts kunt graaien?
Neen. Driewerf neen. Aan wie ligt het dan? Inderdaad. Prima antwoord.
Kijk, ik snap het wel. De cultuur is daar anders. Om die reden waarschuwde De Man mij al dat ik daar ook niet alles kan uitkramen wat ik hier doe. Want dat zijn die mannen daar niet gewend. Gelukkig is mijn Frans niet goed genoeg om de boel daar op stang te jagen.
Maar mijn Engels wel.
Slik. Ik mag wel vast gaan oefenen.

Zwarte zaterdag

Zwarte zaterdag dit weekend. Heel Parijs trekt naar het zuiden net als veel Duitsers die dit weekend vakantie krijgen. En ook dit jaar zullen een aantal mensen niet veilig aankomen.
Doet me denken aan een vakantie van heel lang geleden toen wij ook eens in die periode vertrokken. ’s Ochtends rond een uurtje of 11 stond ik mij op te frissen in een toiletgebouw bij een groot benzinestation in Lyon. De vrouw naast me begon een praatje. “Wij zijn vanmorgen om vier uur vertrokken uit Bloemendaal en kijk eens? Nu al in Lyon. En jullie?”. Vrolijk vertelde ik haar dat wij twee dagen geleden al op pad waren gegaan. “Neeeeee” zei ze “hebben jullie pech gehad onderweg?”.
“Welnee” vertelde ik “we zijn over piepkleine weggetjes gereden. Langs snoeperige dorpjes waar je vaak geweldig lang en lekker kunt lunchen. Soms kopen we van alles in kleine winkeltjes en liggen een uurtje of wat op een mooie plek te soezen. In het eerste hotel was het erg gezellig en werd het wat laat en dus vertrokken we niet zo vroeg. De tweede nacht (na een dag tussen de wijngaarden) sliepen we bij de zigeuners. Veel muziek, dans en drank en douchen kon niet want de lamp hing aan een kroonsteentje net onder de waterstraal. Dus sta ik me nu even op te frissen.”
Ze begreep er geen jota van en zei: “Maar je wilt toch zo snel mogelijk op de plaats van bestemming zijn? Wij komen over een paar uur al aan op de camping en hebben dan nog de hele dag. Waar slaap jij dan vanavond?”
“Waar ik altijd slaap.” zei ik “In de armen van mijn geliefde. En wat is eigenlijk de plaats van bestemming? Is dat niet altijd de plek waar je samen het leven viert?”
Inmiddels stond ik tegen een wasbak te praten want ze was al weer weg.
Op weg naar de plaats van bestemming.

Bestaat dat nog?

Been there. Done that, zoals de Amerikanen zeggen. Het is alweer wat jaartjes geleden maar veel details van die reis zitten rotsvast in mijn geheugen. Niet alleen vanwege het reisdagboek en de vele uren film. Ze zitten daar gewoon, die herinneringen. Zoals dat afgelegen gebied waar hier en daar een caravan stond of een motorhome. Indianen. Van die hele echte. Alleen zagen ze er niet uit als Indianen. Van dichtbij bleken het heel gewone mensen te zijn met gewone kleding en gewone kinderen enzo. Ze woonden in een “reservaat” en in dat reservaat woonden alle Indianen die het tot op de dag van vandaag verdommen om zich als Amerikaans Staatsburger te laten registreren. Als straf zijn er voor hen geen (sociale) voorzieningen. Ze houden zich in leven door aan langsrijdende toeristen zelfgemaakte souvenirs te verkopen. Of ze werken in Hotels die zich binnen het reservaat bevinden. Dat zijn er niet veel maar ze zijn er wel. Wij aten en sliepen in zo’n Hotel. Geen alcohol want Indianen schijnen nogal heftig te reageren op alcohol en dus verboden. Wel Amerikanen die de aldaar werkende Indianen met de grootste minachting behandelden. Er zullen ook wel Indianen zijn geweest die buiten het reservaat een (illegale) baan hadden om in hun levensonderhoud te voorzien. Geen huizen. Verboden een huis te bouwen. Zou het nog bestaan? Ik denk het wel al hoor je er nooit iets over. Gek is dat, dat je er nooit iets over hoort. Gek is dat, dat George Dubbeljoe nooit de neiging heeft gehad om deze mensen te “bevrijden”. Heel gek. Rustige en geduldige mensen zijn het, die Indianen. Ze wachten rustig op wat er komen gaat (of niet). Ze gooien niet met bommen. Ze steken geen gebouwen in brand. We maken ons om veel dingen erg druk in deze wereld. Maar helaas niet om alles.