Categoriearchief: Thuis

Opruimen

Een goed jaar gewenst allemaal en veel dank voor alle mooie, goede en leuke wensen.
Zo, dat hebben we weer gehad. De laatste oliebollen gaan vandaag op. De rest is voor de vogeltjes.
Nog voornemens? Komt toch niks van terecht. Toch neem ik me altijd weer dingen voor. Goeie dingen en gezonde dingen. Meer groente en fruit enzo.
Maar vooral, bovenal en vooral, OPRUIMEN.
Nu had ik dat voornemen al maanden en het woord opruimen is al vele malen gevallen in dit huis maar het gaat nu echt gebeuren.
Als je dit serieus aan wilt pakken kun je natuurlijk een cursus opruimen volgen. Beetje duur vind ik wel. Daar beginnen wij niet aan. Dat geef ik liever uit aan een stapel boeken.
En trouwens, opruimen is zo simpel als wat. De kunst is om kleine hoekjes te doen. Vooral niet één grote ruimte op één dag aanpakken. Dat ben je zo zat en loopt volledig uit de hand.
Niet doen dus. Maximaal twee uur per dag en een kleine stukjes tegelijk. Vandaag al wat kastplanken in de keuken gedaan.
En opruimen wil ook zeggen: WEG ERMEE. Foetsie met die zooi. Niet denken: “Ik ga eens een doos voor de kringloop maken.” Die doos komt er nooit en blijft nog jaren staan stoffen in een hoek. Weg ermee dus. Iedere keer als er hier een vuilniszak naar de container gaat kijk ik om me heen. Wat kan erbij? Wat kan weg? En er kan veel weg.

Een waarschuwing naar alle vrienden en kennissen is hier dus op zijn plaats.
Heb ik van jullie, in de loop van de tijd, een leuk aardigheidje, hebbedingetje, kadootje, frutsel of ander met liefde aangeschaft en in dank ontvangen prullaria-iets gekregen?
Dit is je kans om het nog terug te komen halen. Het was leuk, het was aardig, ik was er erg blij mee, veel dank alsnog en nu opzooien met die rommel.

Laat dat jullie voornemen zijn voor het nieuwe jaar. Ga je op bezoek bij De Man en Cornette?
Gezellig! Neem je goeie humeur mee en laat de rest thuis.
Tenzij je het kunt eten, drinken, lezen of luisteren natuurlijk.
Dat dan weer wel.

Kerst 2007

Zoals vrijwel iedereen maakten ook wij afspraken voor deze kerst. Wij zouden er weleens even een fijne kerst van gaan maken met Vriend en Vriendin!
Maar ach, wat heeft een mens eigenlijk te vertellen. Als je denkt dat je het leven kunt besturen en alles de baas bent is er altijd nog eentje die de zaak kan komen verpesten.
Terwijl half Nederland zich een weg door supermarktpaden knokte om bij het laatste voorgeprogrammeerde toetje te komen zag de Dood zijn kans schoon.
En zo bracht De Man zijn eerste vrije dag van deze kerstvakantie door met het regelen van een uitvaart die de dag na kerst zal plaatsvinden. De dood kwam niet onverwacht en het leven was lang en goed, maar als je zestig jaar echt gelukkig met elkaar bent geweest kan een afscheid ondanks een fijn leven toch heel zwaar zijn. Bovendien ben je dan zelf ook al heel oud en is het fijn om terug te kunnen vallen op mensen als De Man (en Cornette) die je even een stukje dragen.
Tegelijkertijd haalde de Dood nog een keer uit en probeerde een zeer dierbare van Vriend en Vriendin te treffen. Hij miste op een haar na want ook de Dood zit er weleens naast. Het gevolg is wel dat hun kerst in het teken zal staan van ziekenhuisbezoek en zorg om de toekomst.
Zodoende spraken we af dat we maar niks meer af zouden spreken voor de komende dagen. Bij allebei is de ijskast en vriezer gevuld. Aan eten en drinken geen gebrek. Zien we elkaar dan is het (altijd) goed. Zien we elkaar niet? Ook prima.
Samen hebben we alles in huis om er iets gezelligs van te maken als dat zo uitkomt.
Deze kerst bewijst echter voor ons vieren één ding. Op elkaar terug kunnen vallen, bij elkaar uit kunnen huilen, alles van je af kunnen praten en er gewoon ongedwongen en zonder wensen en eisen altijd voor elkaar zijn.
Dat is misschien wel echt kerstmis.

Fijne dagen.

Miljoenenjacht

Ja wat denken jullie nou. Dat ik de hele dag uit verveling een vel plastic bubbeltjesfolie kapot zit te knappen op de bank? Neen, driewerf neen. Excuses voor het feit dat ik even niet op bezoek geweest ben. Ik kom snel weer langs. Neen, Cornette en De Man zitten te wachten op een uiterst belangrijk telefoontje of mailtje. Spanning suist als bolbliksem door het huis hier. In de komende week zullen wij horen of we op maandag 17 december aanwezig mogen zijn bij Miljoenenjacht! Vanaf het moment dat de uitnodiging in de bus viel en wij onze persoonlijke code geactiveerd hebben is de spanning te snijden. Onze pas voor de garage was al bijgesloten. Die hebben wij niet nodig maar dat kan Linda niet weten.
Natuurlijk zijn we direct druk aan het oefenen geslagen. Alle koffers staan in de woonkamer. We hadden er maar twee dus voor de andere vierentwintig heb ik lege dozen gehaald bij de supermarkt en stickers gemaakt met “koffer 1, koffer 2, etc.etc.” De woonkamer is nu een beetje vol maar het is voor een goed doel. Aangezien wij dit spel normaal gesproken uitsluitend volgen onder invloed van alcohol en zoveel luiddruchtig advies leveren aan de kandidaten dat we eigenlijk niet weten wie wat wint en waarom, moeten wij dus oefenen.
“Ik ga daar niet staan!” roept De Man “Jij doet die koffertjes. Mij niet gezien!” Dus zodoende verstopt hij nu een aantal keren per dag briefjes met bedragen in de koffers en kofferdozen en ik kies er eentje uit.
Mijn fout is dat ik dan steeds die uitgekozen koffer openmaak en denk dat ik het bedrag gewonnen heb dat daarin zit. Maar zo werkt het blijkbaar niet. “Fout!” roept De Man dan “Wij gaan spelen om die koffer.” Ik zie daar het nut niet van in want ik heb die koffer al. Hij is van mij en ik maak hem open. Maar nee, ik moet de andere koffers gaan openmaken en wat daarin zit win ik NIET. Tot zover snap ik het inmiddels. Alleen als De Man De Bank gaat spelen raak ik weer in de war. Iedere keer als hij zegt dat ik 59.487 euro van hem krijg roep ik blij JAAAA! en denk dan dat het spel afgelopen is en dat wij een drieliterpak huiswijn (hangend aan het kraantje) gaan leegdrinken om mijn winst te vieren. Maar nee, ondanks het prachtige aanbod moet ik toch nog meer koffertjes gaan openmaken. “Dan hadden we in eerste instantie die briefjes er ook niet in hoeven stoppen” probeer ik nog “want we halen ze er nu weer uit.”
“Weet je wat” zegt De Man “Linda mag het je uitleggen. Dat wordt vast een geweldige uitzending waar ze nog lang aan terug zal denken.” Terwijl hij dat zegt zie ik een ondeugende blik in zijn ogen. Hier zit iets achter. Dit is niet goed. We gaan dus gewoon door met oefenen.
We hebben nog bijna twee weken. Dat moet lukken!