Misschien ligt er wel geld op je te wachten bij het Ministerie van Financiën. Want er ligt veel geld te wachten op mensen die er nooit om komen vragen. Op dit moment zo’n 22,5 miljoen euro. Mocht daar poen van jou bij zijn dan moet je aktie ondernemen. Doe je dat niet dan vervalt het geld, na 20 jaar, aan de staat.
Afijn, het wordt allemaal uitgelegd op deze pagina van de Rijksoverheid. Via het zoekformulier kun je kijken of je naam in de database voorkomt. Iedere drie maanden is er een update dus wel even in de agenda noteren.
Puur uit nieuwsgierigheid type ik bekende namen in. Namen waarvan je zeker weet dat ze op zullen duiken. De Vries of Jansen enzo. Veelal gaat het om kleine bedragen maar soms popt er ineens een behoorlijk bedrag aan eurootjes op. En dan ben ik toch zo nieuwsgierig waarom mensen onvindbaar blijken als er een dikke erfenis ligt te wachten.
En waarom zijn er eigenlijk zoveel mensen onvindbaar? Lijkt me onwaarschijnlijk. Kwestie van goed zoeken toch? Of geven notarissen en advocaten het misschien wel erg snel op? De telefoon wordt niet opgenomen dus pletteren we het bedrag in de consignatiekas van MinFin.
Waar blijft de TV producent die hier een leuk programma uitsleept? Mijn fantasie slaat op hol bij het zien van al die zaken en bedragen.
Nee, mijn naam komt er helaas niet in voor. Maar over drie maanden weer een kans!
Categoriearchief: Thuis
Filmpje
We kunnen er niet meer onderuit. Eerst dachten we nog dat het ADHD was maar nu mogen we de ogen niet meer sluiten voor de waarheid. Onze jongste, onze Tommy, onze oogappel van een kater gaat gebukt onder het GW-syndroom.
Althans, wij gaan er gebukt onder. Hij heeft er zelf totaal geen last van. Wat is precies het GW-syndroom? De medische wetenschap moet daar nog onderzoek naar doen maar de ergste verschijnselen zijn het doorlopend en onvermoeibaar aandacht vragen. Aandacht, aandacht, aandacht en nog eens aandacht. En als dat geen succes heeft dan iets doen waardoor hij negatieve aandacht krijgt. Want negatieve aandacht is ook aandacht. Een aantal zaken in huis lopen voortdurend gevaar. Schoenen moeten achter slot en grendel want veters worden opgegeten. Touwtjes (luxaflex!), snoeren, elastiekjes en kabels verdwijnen via zijn darmen in de kattebak. Mooi opgebonden drolletjes. Dat wel.
Miauwen, gillen, janken en schreeuwen als de beste. Hij hoort zichzelf erg graag geluid maken. Vanaf zijn troon op de boekenkast beziet hij de wereld en plettert alles naar beneden waar hij net bij kan. Nu heeft hij weer een nieuwe manier gevonden om in het middelpunt van de belangstelling te komen en voorlopig te blijven. Tommy wil een eigen filmpje!!! En dat moet vanzelfsprekend op internet.
Nu heeft hij van computers geen verstand dus iedere morgen komt hij een uurtje op schoot om naar YouTube te kijken. Ik heb hem wijsgemaakt dat die filmpjes allemaal speciaal voor hem gemaakt zijn om uit te kiezen. Poezen, honden, vissen, muizen, we zien ze allemaal voorbij komen.
Maar Tommy wil een filmpje waarin zijn eigen karakter tot uitdrukking komt zodat hij zijn door het GW-syndroom aangetaste zelfbeeld heel duidelijk de wereld in kan slingeren.
Na lang zoeken hebben we iets gevonden dat naar zijn zin is en waar hij zich helemaal in kan vinden. Een protestfilmpje tegen de nieuwe tussendeur in de gang. Want van tussendeuren moet Tommy niks hebben. En dat zullen we weten ook!
Helaas is er nog geen genezing mogelijk van het GW-syndroom. We zullen hem dus gewoon moeten negeren!
Ach ja
Een mens kan wat afpiekeren. Mijn snappertje draait soms helemaal dol. Want waarom mag je als 20-jarige niet comazuipen maar wel aan flarden gereten worden in een verwegland? Geen idee.
Het leven speelt zich dezer dagen dicht bij huis af. Onze wereld is even wat kleiner dan normaal en de buitenwereld moet even wachten.
Zo zijn we bezig met af en toe een helpende hand te bieden aan een oude man die er nog aan moet wennen om alleen te zijn en voor zichzelf te zorgen.
Nog geen 14 dagen na het overlijden van de liefde van zijn leven kwam hij laat in de middag tot de ontdekking dat er geen brood en beleg in huis was. Nog even snel naar de supermarkt om de hoek. Op de terugweg wordt hij overvallen door twee jonge jongens.
Mes op zijn keel en met geweld tegen de grond gewerkt. Zijn boodschappentas weg en zijn handen kapot. Gelukkig zat er in die tas alleen dat brood en beleg. De schrik is groot. De politie toont zich van haar beste kant en blijft ’s avonds lang bij hem.
Een week later (we zijn inmiddels drie weken na het overlijden van zijn vrouw) volgt weer een piekertje. De huisarts komt op bezoek en wil weten hoe het is.
“Gaat het alweer een beetje?” Nee, het gaat niet en de oude man zegt dat hij nog steeds zo moet huilen en nergens zin in heeft. Maar let op! Daar heeft de huisarts een briljante oplossing voor.
Hij schrijft een recept uit voor antidepressiva. Wat zal de oude man daar van opknappen! Deze man die in zijn 84 jaar nog geen depressief moment heeft gehad en een levensgenieter is krijgt antidepressiva. Gelukkig is hij zeer bij de tijd en het recept gaat in de prullenbak.
Blijkbaar moet je tegenwoordig drie weken na een groot verlies alweer lachen en vrolijk zijn. Voor rouw is geen tijd meer.
Daar zullen die ouders van die soldaat vast anders over denken.