Je hebt mensen die soms hele hele hele hele rare dingen zeggen. Zo was er iemand die tegen mij zei: “Die poezen van jou, dat zijn eigenlijk jouw kinderen. Dat snap ik heus wel.”
Zal ik eens uitleggen wat er gebeurt als je zoiets tegen mij zegt? Dan krijg je drie kruisjes achter je naam. Drie kruisjes achter je naam wil zeggen dat ik je vanaf dat moment behandel als iemand die net iets boven het niveau “begeleid wonen” zit. Ik blijf heel vriendelijk en praat iets langzamer tegen je dan eerst. Want blijkbaar is er iets niet helemaal goed in je bovenkamer. Dus vanaf dat moment pakken we de communicatie wat simpeler aan.
En ik dacht, ik leg het hier ook even uit want dan kun je het op je gemak nog eens een paar keer heel langzaam doorlezen en wie weet gaat er dan wel ergens een lampje branden.
Kijk, mensen die bewust geen kinderen op de wereld hebben gezet missen dat ook niet en die zijn dus niet bezig (zoals jij denkt) om een leegte die geen leegte is op te vullen met huisdieren of met het bouwen van poppenhuizen ofzo.
Mensen die wel bewust kinderen kregen vinden hun bloedjes vaak zaligmakend en vanuit die gedachte denken ze dus echt dat wij, bewust kinderlozen, iets missen. Daar zit een beetje de kortsluiting.
Niet dus en afgezien daarvan is het ook nog eens zo dat het hebben en vooral het niet meer hebben van een kind op geen enkele manier te vergelijken is met het hebben of niet meer hebben van een huisdier.
Ik hou zielsveel van mijn katten maar als er eentje naar de regenboogbrug gaat dan jank ik drie weken de ogen uit mijn kop en daarna gaat het leven gewoon verder. Op naar de volgende met bont beklede poepfabriek.
En als je nu denkt: “Ja, dat wist ik al dat die stomme beesten niet te vergelijken waren met die prachtige succesnummers die ik voortgebracht heb.” Nou prima, maar maak dan niet meer van die hele rare opmerkingen.
