Pleun (Piet) Jabaaij – 1912-1992 Kunstschilder te Roquebrune Cap Martin. We mochten een aantal keren bij hem en zijn lieve vrouw Geertje logeren. Een mooi mens. Tijdens een van de bezoeken maakte ik een foto van zijn zelfportret. In werkelijkheid was het portret lichter. De foto is iets te donker geworden. Daaronder een foto van een heel oud schilderij gemaakt door Piet. Waarschijnlijk zelfs van voor de oorlog. Het is duidelijk een studie want delen van het canvas zijn onbeschilderd. De bloemen zijn met een paar streken neergezet. Ondanks dat het niet “af” is blijf ik het een mooi schilderij vinden. Het hangt bij ons aan de muur.

Hoe we Oom Piet en Tante Geertje gevonden hebben lees je in Wonderen bestaan deel 1 en Wonderen bestaan deel 2.

Je hebt ziekenhuiseten en eten in een ziekenhuis. Dat zijn twee heel verschillende dingen. In het splinternieuwe ziekenhuis is een heel fijn restaurant. Daar kunnen mobiele patiënten gaan eten met een kortingbon van 7,50 en uiteraard kunnen ook bezoekers een maaltijd bestellen. Prijs zo rond de 20 euro. Dat is iets heel anders dan ziekenhuiseten dat verstrekt wordt aan de patiënten die op zaal moeten blijven.

De avondmaaltijden (je mag uit een lange lijst kiezen) komen zo uit de magnetron en de 200 gram groente per dag haal je alleen als je één van je zaalgenoten zijn of haar maaltijd afhandig maakt en hun groente van het bord lepelt. Op de foto zie je macaroni met gemengde groente die ik gekozen had. Dat bedoel ik dus.

Bij het ontbijt en de lunch kun je kiezen uit een lichtbruine Japie King corn boterham of een witte Japie King corn boterham. Ken je het nog? Dat zachte zompige brood dat uitstekend geschikt is om kieren in ramen mee dicht te stoppen. Zoet beleg, hartig beleg. Het is er allemaal. Ieder plakje in een apart plastic zakje verpakt. Bij de kaas heb ik even geaarzeld of ik de kaas of de verpakking op mijn boterham zou leggen. De verpakking zag er smakelijker uit. Als boter krijg je margarine tenzij je om roomboter vraagt. Op de het kuipje roomboter staat 80% vet. Wat die andere 20% is? Geen idee.

De tweede dag heb ik een gebakjeboterham gemaakt. Witte boterham met roomboter en hagelslag. Dan heb je nog wat. Het is overigens best bijzonder om je boterham te eten terwijl je buurman een klysma krijgt en tegelijk moet overgeven. Zo’n gordijn om het bed houdt veel tegen maar geen geur en geluid.

In de ochtend is er een koffie/thee ronde en ook halverwege de middag komt de catering nog eens voorbij. De tweede dag ging het mis tussen de cateringdames en mij. Ik bliefde wel een kopje koffie en een glas melk. “Wilt u er ook een bakje vruchtenkwark bij?” vroeg de cateringmevrouw. Dat bliefde ik ook wel. Ze maakte het bakje vast open, zette het lepeltje erin en plaatste het voor mij op het tafeltje. Blijkbaar zag ik er uit als iemand die niet in staat is om zelf een bakje kwark open te maken.

Aan mijn buurman vroeg ze: “Zeg Wim”, (Wim lag er al een tijdje), “wil jij een plakje cake?” EEN PLAKJE CAKE! Dat was mij niet aangeboden. Wim wilde geen plakje cake. Hij sloeg het beleefd af. Maar ik wel en dat deelde ik dan ook vriendelijk mee aan de cateringmevrouw. “Ik wil wel een plakje cake hoor.”

Maar toen!!! Let op!!!
“U krijgt geen plakje cake want ….. U HEBT AL EEN BAKJE KWARK.”
Ik zeg: “Ja maar Wim hoeft het niet dus dan mag ik het toch wel?”
“Nee, want …… U HEBT AL EEN BAKJE KWARK.!”

Dus je ligt pofferdepoffer in het duurste hotel van het land voor zo ongeveer 986,47 euri per dag en dan krijg je geen plakje cake van 0,13 cent omdat je al een bakje kleurstoffen-met-suiker kwark hebt van 0,08 cent per stuk? Echt? Ja echt.

Begin september 2005 lag ik vier dagen in een ziekenhuis.
Begin september 2015 lag ik twee dagen in een ziekenhuis.
Logischerwijs is september 2025 de derde keer.
Ik zet nu vast in de agenda dat ik dan een hele roombotercake meeneem.

Het werd oktober 2018 en ik was al blij dat er twee lepels yoghurt naar binnen gingen.
Die roombotercake gaat er niet meer van komen na de maagverkleining.

Daar lig ik dan op de acute opname. Zes  mensen op een kamer in een splinternieuw ziekenhuis en genoeg te zien en te beleven. DeMan was net weer naar huis na achterlating van de meest noodzakelijke dingen zoals een telefoon en een iPad en ik lig aan mijn omgeving te wennen. Daar komt een verpleegster die in het voorbijgaan zegt: “U krijg zo een waaknaaldje.”

Ik zeg: “een wat?”
“Een waaknaaldje.”
“Ik weet niet wat een waaknaaldje is maar ik hoef het niet hoor” probeer ik nog hoopvol.
Maar nee, “iedereen heeft een waaknaaldje dus u krijgt er ook eentje” kraait ze vrolijk.
Dat je iets moet omdat iedereen het heeft. Een dommere reden kun je niet bedenken.
Een kwartier later komt ze aan met haar bakje en naaldjes. Ze gaat naast me zitten en begint op mijn rechterhand te kloppen. Daarna begint het prikken. Prikken hier, prikken daar, prikken overal.
“Uw aderen schieten steeds opzij” zegt ze.
“Ik geef ze geen ongelijk” piep ik zachtjes.
“Dat gaat niet lukken” constateert Florence Nightingale. “Ik ga even de linkerhand proberen.”
Links kiest ze voor de zijkant van mijn pols want de aderen op mijn linkerhand komen uit hetzelfde nest als die op de rechterhand en dat vertrouwt ze dus niet. Maar helaas, ook de linkerpols is weerbastig en wederom lukt het niet een waaknaaldje erin te proppen.
“Ik draag het wel over aan de nachtdienst. Die komen het straks wel even doen” zegt ze en wenst me welterusten. Met een dikke zwarte rechterhand en een pimpelpaarse linkerpols val ik snel in slaap na deze vermoeiende en spannende dag.

’s Morgens om half zes word ik wakker gemaakt door de nachtzuster die een klein lampje aanknipt naast mijn bed en fluistert: “Ik kom even een waaknaaldje zetten”. De rest van de zaal snurkt nog. Ik lig op mijn zij met mijn linkerarm bovenop de dekens. Dat is handig want ze gaat het waaknaaldje bovenop mijn linkeronderarm zetten. Ze voelt en klopt en zegt dan vrolijk: “Even een handdoek pakken om eronder te leggen.”
Persoonlijk vind ik dat een ietwat verontrustende mededeling en dat meld ik dan ook maar even. Ze lacht en zegt: “Ja kijk, ik ben wel goed in het plaatsen van waaknaaldjes maar minder goed in het aftoppen ervan.”
Mijn dag kon nu al niet meer stuk. Wat een pret en jolijt in het schemerdonker van de ziekenhuiskamer. Ze gaat vrolijk aan de slag en het lukt haar zonder knoeien en gezeur om het waaknaaldje zijn plaats te wijzen.
“Gaat u nog maar even wat slapen” fluistert ze als ze het lampje uitknipt. Van slapen kwam niet veel meer en omdat ik toen nog niet wist hoe ernstig het was heb ik me aangekleed en ben op zoek gegaan naar een grote kop koffie.

En die kwam ik gelukkig snel tegen.