Je hebt ziekenhuiseten en eten in een ziekenhuis. Dat zijn twee heel verschillende dingen. In het splinternieuwe ziekenhuis is een heel fijn restaurant. Daar kunnen mobiele patiënten gaan eten met een kortingbon van 7,50 en uiteraard kunnen ook bezoekers een maaltijd bestellen. Prijs zo rond de 20 euro. Dat is iets heel anders dan ziekenhuiseten dat verstrekt wordt aan de patiënten die op zaal moeten blijven.
De avondmaaltijden (je mag uit een lange lijst kiezen) komen zo uit de magnetron en de 200 gram groente per dag haal je alleen als je één van je zaalgenoten zijn of haar maaltijd afhandig maakt en hun groente van het bord lepelt. Op de foto zie je macaroni met gemengde groente die ik gekozen had. Dat bedoel ik dus.
Bij het ontbijt en de lunch kun je kiezen uit een lichtbruine Japie King corn boterham of een witte Japie King corn boterham. Ken je het nog? Dat zachte zompige brood dat uitstekend geschikt is om kieren in ramen mee dicht te stoppen. Zoet beleg, hartig beleg. Het is er allemaal. Ieder plakje in een apart plastic zakje verpakt. Bij de kaas heb ik even geaarzeld of ik de kaas of de verpakking op mijn boterham zou leggen. De verpakking zag er smakelijker uit. Als boter krijg je margarine tenzij je om roomboter vraagt. Op de het kuipje roomboter staat 80% vet. Wat die andere 20% is? Geen idee.
De tweede dag heb ik een gebakjeboterham gemaakt. Witte boterham met roomboter en hagelslag. Dan heb je nog wat. Het is overigens best bijzonder om je boterham te eten terwijl je buurman een klysma krijgt en tegelijk moet overgeven. Zo’n gordijn om het bed houdt veel tegen maar geen geur en geluid.
In de ochtend is er een koffie/thee ronde en ook halverwege de middag komt de catering nog eens voorbij. De tweede dag ging het mis tussen de cateringdames en mij. Ik bliefde wel een kopje koffie en een glas melk. “Wilt u er ook een bakje vruchtenkwark bij?” vroeg de cateringmevrouw. Dat bliefde ik ook wel. Ze maakte het bakje vast open, zette het lepeltje erin en plaatste het voor mij op het tafeltje. Blijkbaar zag ik er uit als iemand die niet in staat is om zelf een bakje kwark open te maken.
Aan mijn buurman vroeg ze: “Zeg Wim”, (Wim lag er al een tijdje), “wil jij een plakje cake?” EEN PLAKJE CAKE! Dat was mij niet aangeboden. Wim wilde geen plakje cake. Hij sloeg het beleefd af. Maar ik wel en dat deelde ik dan ook vriendelijk mee aan de cateringmevrouw. “Ik wil wel een plakje cake hoor.”
Maar toen!!! Let op!!!
“U krijgt geen plakje cake want ….. U HEBT AL EEN BAKJE KWARK.”
Ik zeg: “Ja maar Wim hoeft het niet dus dan mag ik het toch wel?”
“Nee, want …… U HEBT AL EEN BAKJE KWARK.!”
Dus je ligt pofferdepoffer in het duurste hotel van het land voor zo ongeveer 986,47 euri per dag en dan krijg je geen plakje cake van 0,13 cent omdat je al een bakje kleurstoffen-met-suiker kwark hebt van 0,08 cent per stuk? Echt? Ja echt.
Begin september 2005 lag ik vier dagen in een ziekenhuis.
Begin september 2015 lag ik twee dagen in een ziekenhuis.
Logischerwijs is september 2025 de derde keer.
Ik zet nu vast in de agenda dat ik dan een hele roombotercake meeneem.
Het werd oktober 2018 en ik was al blij dat er twee lepels yoghurt naar binnen gingen.
Die roombotercake gaat er niet meer van komen na de maagverkleining.
Blijkbaar speelde mijn moeder in haar jonge jaren piano. Samen met een aantal andere meiden vormden ze The Eleven Sisters. Ik weet er niets van. Ze heeft er nooit over gesproken. “Vroeger” was niet zo’n makkelijk onderwerp voor haar om over te praten. Ze bracht heel wat jaren door in pleeggezinnen omdat haar moeder vaak ziek was en haar vader dan niet voor haar kon zorgen. De brieven die ze over en weer naar elkaar schreven lopen over van heimwee van beide kanten. Het zijn jaren waarin ze emotionele schade heeft oplopen en die schade zou haar nog lelijk opbreken in de rest van haar leven.
