Zo af en toe overkomt zelfs mij weleens iets waar ik niet zo goed raad mee weet. Want zo af en toe heb ik iemand in de buurt die naar iets wijst en vraagt:
“Gebruik jij dat nog?”
Deze vraag neemt soms andere vormen aan en kan ook zo klinken:
“Heb jij dat boek al uit?”
“Doe jij nog iets met dat apparaat?”
“Als jij dit wegdoet, laat het mij dan weten?”
We horen allemaal wat eigenlijk de vraag is. Je hebt iets in bezit dat de begeerte van de vrager heeft opgewekt en deze wil nu graag de toezegging dat het object meegenomen/geleend/gebruikt kan worden.
Een nog ergere vorm is deze:
“Ik zie dat je dit niet (meer) gebruikt dus als je het goed vindt (?) neem ik het mee.” Let op, hier staat geen vraagteken achter. Dit is een mededeling.
Als je assertief genoeg bent om deze vorm van sociale afpersing te weerstaan en dus duidelijk maakt dat je het object in kwestie zelf wilt houden (of het nou gebruikt wordt of niet) dan kom je toch een beetje als egoïst uit de bus.
Je had iemand een plezier kunnen doen. Je had iemand kunnen helpen. En je doet het niet! Je zegt NEE op wat voor manier dan ook.
Waardeloos mens dat je bent. En je hebt het al zoveel beter dan die ander. Je hebt al zoveel meer. En toch je eigen spullen zelf willen houden. Wat moet je dan een naar mens zijn.
Met dat gevoel blijf je dan toch een beetje achter.
Ook als je de afpersing niet kunt weerstaan en derhalve niet assertief genoeg reageert ben je de verliezer. Dan ben je iets kwijt wat je eigenlijk niet kwijt wilde. Bovendien laat de manier waarop een nare smaak achter.
Deze rare vorm van sociale afpersing is er eentje die ik steeds vaker tegenkom en die mij niet alleen verbijstert maar meer en meer gaat irriteren.
Ik begrijp het gewoon niet. Als ik iets niet (meer) gebruik of op dat moment niet nodig heb wil dat niet zeggen dat het automatisch op de plank “kan meegenomen/gebruikt/geleend worden” komt te staan en dat ik de boosdoener ben als ik het niet op die plank zet.
Je ziet ook allerlei varianten verschijnen.
“Ik wil dit graag van je lenen voor …. de vakantie, een etentje, een dagje uit, een weekje, noem ze maar op.” Daarna moet je het dus zelf terugvragen (ook zo’n hekel aan) en dan krijg je soms ook nog de vraag: “Heb jij het weer nodig dan?”
Als je het niet terugvraagt dan ben je het voorgoed kwijt.
Laten we voor het gemak maar vaststellen dat het aan mij ligt.
Vanaf nu leen ik niets meer uit. Geef ik niets meer weg en deel ik niets meer. Nooit meer.
Want er is een grens waar verdraagzaamheid ophoudt een deugd te zijn.
Echt spullen ken en herken ik niet maar ‘vragen’ of ik iets wil uitlenen is maar al te herkenbaar. ‘Hé, ik kom ff wat boeken lenen. Wanneer kun je?’ Nou heb ik daar niet zo’n heel groot probleem maar het terugvragen en dan krijgen in mindere staat is wel irritant. Naja, gewoon duidelijk blijven.
Ik ben blijkbaar zo’n sociale afperser, althans, met betrekking tot één object van één persoon. Zij heeft een salontafel (gebruik je die nog? heb ik nog niet geprobeerd) die ik geweldig mooi vind en toch iedere twee weken of zo informeer ik voor de zekerheid even of ze hem niet al hartstikke zat is. Helaas vind ze hem vooralsnog zelf wel bruikbaar. Nou heeft zij een vriendin met exact dezelfde tafel. En telkens wanneer ze die vriendin ziet, vraag ze: ‘Ben je je tafel al zat?’ Waarop die vriendin roept: ‘Nee, ze krijgt hem niet!’
Maar je hebt helemaal gelijk. Tess heeft laatst een nieuwe fiets gekocht en terwijl ze er nog amper 10 meter op gereden had, vroegen bevriende buren wat ze met haar oude fiets van plan was, want als ze hem weg deed, dan hadden zij wel interesse. Tess wilde haar oude fiets als reserve houden, dus zei dat ook. Toen ze thuis kwam, zei ze: ‘Ik voel me zo schuldig. Zet ik mijn oude fiets in de schuur voor als ik hem ooit nodig heb terwijl zij hem goed kunnen gebruiken’. En telkens wanneer ze de buren ziet, komt haar schuldgevoel weer bovendrijven.
Leuk stuk en een goed onderwerp om over na te denken (hoewel ik om die tafel zal blijven zeuren, dat dan weer wel 🙂 ).
De ergere vorm, de mededeling, heb ik gelukkig nog nooit meegemaakt. De spreker zou direct zelf in de afvalbak belanden. De eerste drie opmerkingen/vragen kan ik als ze netjes gesteld worden wel verdragen. Het ligt aan de manier waarop ze komen. Ze zijn op zich ook niet zo gek. Wat ik uitleen, dat zijn meestal boeken, komt gelukkig altijd netjes en binnen redelijke tijd terug. Misschien heb ik niet zo veel begeerlijk spul, of ik ken die foute mensen niet.
(Ik heb zelf wel eens tegen iemand gezegd dat ze als ik weg was maar even moest controleren of die peperdure X er nog stond, maar dat is terecht niet serieus opgevat. Ik vond het gewoon mooi. Dat uitte ik zo. Maar het zelf hebben? Dat hoefde echt niet.)
Heel irritant inderdaad. Ik heb namelijk een salontafel, en er is altijd een vriendin die maar blijft vragen of ik hem zat ben. Hoe vaak ik ook zeg dat ik hem nog steeds leuk vind en aangeef dat ik hem zelfs wit wil maken, zodat het weer een compleet nieuwe tafel is…. het helpt allemaal niet. Ze aast nu op de tafel van mijn collega, die dezelfde heeft.
Waarschijnlijk hoopt ze dat als ik verhuis ik in een poppenhuis terecht kom en hem wel weg móet doen. Maar al moet ik hem als logeerbed gebruiken, hij gaat niet weg! Hoe veel ze er ook om zeurt.
Als we nou eens zo’n tafel aanschaffen en zeggen dat ze hem krijgt als ze een zekere website …….. oh nee, daar zou ik het niet meer over hebben. 😉