…….vervolg van gisteren…….
We beklommen het ene na het andere nauwe straatje en vroegen uiteindelijk maar de weg in een klein winkeltje. Vriendelijk werden we de goeie kant opgestuurd en al snel stonden we voor een deur met een brievenbus waar die overbekende naam op geschreven stond. De jonge vrouw die opendeed wist ons te vertellen dat de gezochte persoon al jaren geleden verhuisd was. Gelukkig alleen maar een paar straten verder en ze legde ons uit waar we moesten zijn. “Bij de groene tuindeur aankloppen” adviseerde ze. We klommen weer verder en waren al gauw bij het goeie adres. Mijn lief duwde de deur open en daarachter was één van de mooiste tuinen die we ooit hadden gezien. Overal wilde bloemen en struiken en verschillende terrassen en zitplekken tegen de berghelling omhoog geplakt. Midden in de tuin stond een prachtige oude dame met een allerliefst gezicht. “Woont hier meneer Jabaaij?” vroeg de moedige man naast me in zijn beste frans. “Jazeker” was het antwoord in diezelfde taal. “Volgens ons is mijn vrouw een nicht van hem” zei de held. “Dan spreken jullie toch zeker wel Nederlands” riep ze “en kom toch vooral verder”. Daarna draaide ze zich om en riep: “Schat, een nicht van je uit Holland is op visite.” Het moment dat toen volgde vergeet ik mijn hele leven niet meer. Uit het huisje bovenaan het pad kwam een grote oude man die sprekend op mijn vader leek. Mijn vader, 15 jaar ouder geworden en opgestaan uit de dood. De herkenning was direct en wederzijds. We werden met open armen ontvangen en deden vanaf dat moment niets anders dan praten (en eten en drinken). In de schaduw onder de bomen kwamen alle familieleden voorbij. Prachtige avonturen en verhalen van een geweldig leven hoorden we aan. Alles moesten we vertellen van hoe het iedereen vergaan was na zijn vertrek vele, vele jaren terug. Pas ’s avonds laat vertrokken we weer en vanaf dat moment schreven we dikke brieven. Vrijwel ieder jaar daarna zijn we gaan logeren in het prachtige zelfgebouwde gastenhuisje in de tuin en altijd waren de bezoeken warm en vol prachtige momenten. We leerden de echte ratatouille maken en bewonderden de fantastische schilderijen, want de man bleek dus een groot portretschilder te zijn geworden. De laatste keer dat we er waren bezochten we zijn graf. Een mooi graf met veel bloemen en uitzicht op zee.
Die bladzijde uit dat telefoonboek heb ik nog altijd.
Wat een geweldig verhaal!
Dit was duidelijk leuk voor alle partijen. 🙂
Wat een mooi verhaal.
En inderdaad de wonderen zijn de wereld niet uit.
Groetjes Nel
Prachtig afgemaakt zo. Ik vermoedde al zoiets toen ik deel 1 las, maar erg mooi beschreven.
Heb je het liedje nog in je hoofd trouwens?? *grin*
Met kippevel heb ik dit zitten lezen.
Mooi! Wat een warmte!
heerlijk, maar het maakt me altijd zo nieuwsgierig… waarom had niemand meer iets gehoord van hem? wist hij van jouw bestaan? was hij nog wel eens terug geweest? wie was de dame? was ze met hem meegegaan naar daar? of had ze hem daar pas veel later ontmoet? en zo ja hoe was dat gegaan…
verhalen uit het verleden maken me altijd zo verschrikkelijk benieuwd hoe en wat en waarom!
Een prachtig verhaal!
Wat een warm verhaal. Zucht.
@ Cissie.
Hij was vervreemd van de familie en niemand had ooit meer iets van hem gehoord. Hij kende mijn vader maar mij niet. Hij is nog maar zelden terug geweest. De dame was zijn (Nederlandse) vrouw die al jong met hem meegegaan was naar Frankrijk. Omdat hij niet was zoals de rest werd hij eigenlijk “uitgestoten” en was het zwarte schaap van de familie. Hij had ook een eerste vrouw en daarbij twee kinderen. Zijn dochter is ook een bekende kunstschilder geworden. Toen wij hem leerde kennen was het grootste deel van de familie al uitgestorven en kon ik hem met niemand meer delen.
owwwwwwwwwwww wat een prachtig verhaal!!!!!
Bezorg mij ook eens zo een wonder. Da’s toch geweldig om mee te maken?
Prachtig verhaal.
En ik ben het met je eens, deze ontmoeting was geen toeval.
Oh Cornette wat een mooi verhaal! Zou zo uit een boek of film kunnen komen, prachtig.
Bij toeval tref ik een, mij onbekend, familielid bij mijn nieuwe betrekking. Een aanzienlijk minder mooi verhaal, helaas.
Het kippevel staat op mijn armen. Wat een heerlijke en prachtige ervaring!
Oh ja…en een goedkoop vakantie adresje er bovenop natuurlijk 😉
Wilde pas op dit “briljantje” reageren,nadat ook de rest er was. Leest als literatuur en druipt van het echte gevoel. Een ervaring als deze opdoen is 1, maar er zo over schrijven is wat anders. En jij kan dat weergaloos.
Wat een fantastisch mooie gebeurtenis.
Wat een ontroerende, mooie gebeurtenis! Echt een klein wondertje!
Zoiets wonderbaarlijks mag ik af en toe graag lezen, zeker als het zo onderhoudend geschreven is!
Wat een goed geschreven verhaal! En wat een geweldige ontmoeting moet dat geweest zijn.
Ben regelmatig op je site geweest en blijf je verhalen geweldig vinden, mooi, scherp en soms ontroerend.
dat is gewoon supermooi Cornette… koud en warm en geroerd heb ik het gelezen… wat ontzettend en ontzettend heerlijk… dat blijft een eeuwig lieve herinnering hé!!!
Sow das een sterk verhaal! 😀
Maar wat de neef van je nou dood gegaan??
en wat een moi verhaal!!